Raoul Marc Jennar: "De Europese constructie is a-democratisch" | |||
Geschreven door | op dinsdag, 08 november 2005
Raoul Marc Jennar werkt(e) als onderzoeker rond de dossiers van de Wereldhandelsorganisatie bij Oxfam en bij URFIG (Unité de recherche, de formation et d'information sur la globalisation). Hij is ook auteur van het boek Europe, la trahison des élites, waarvoor hij de prijs van de vrienden van Le Monde diplomatique kreeg in 2004. Tijdens de campagne naar aanloop van het Frans referendum rond het Europees Grondwettelijk Verdrag nam hij deel aan meer dan 130 conferenties voor de 'neen'. Rood had een gesprek met hem over de huidige situatie in Europa. Hoe schat je de gevolgen in van het Frans en Nederlands neen aan de Europese grondwet? Als we ons zouden houden aan de grondwet, hadden de 25 staten ja moeten zeggen. Als ze niet allemaal geratificeerd hebben, dan is er geen verdrag. Het probleem nu is dat er een geannexeerd protocol bestaat dat zegt dat wanneer op 1 november 2006 vier vijfde van de landen geratificeerd hebben en de anderen "met moeilijkheden werden geconfronteerd" - het is grappig om te zien hoe ze niet durfden te zeggen dat het verdrag gewoon "werd verworpen" - dan is het enige wat voorzien wordt de bijeenkomst van de Europese Raad. Sindsdien weten we dat de staats- en regeringsleiders beslist hebben de evaluatie van het ratificatieproces uit te stellen tot in 2007. We weten ook dat een hele reeks landen hun referendum hebben uitgesteld, soms zelfs gewoonweg opgeheven. Wel, dan heb ik goesting om te zeggen dat het verdrag klinisch dood is, maar dat niemand nog de overlijdensakte heeft durven neerleggen. Als ik Louis Michel hoor zeggen dat "het volk niet altijd gelijk heeft", wat toch wel een mooi stukje democratische bloemlezing is, dan moet ik vaststellen dat er milieus bestaan - de Europese Commissie is er zo één van, maar er zijn zeker ook regeringen die op dat vlak de Commissie steunen - die op zoek zijn naar een middel om de tekst te redden. We zitten dus in een onzekere situatie. We weten dat er B-plannen bestaan die ze niet willen bovenhalen omdat dit zou neerkomen op de erkenning dat de huidige grondwet dood en begraven is. Ik meen dat het woord moet gegeven worden aan zij die zich hebben uitgesproken en aan zij die daartoe nog niet de kans hebben gekregen. Ik denk dat alle sociale bewegingen en politieke partijen die zich hebben geschaard achter het Europese en linkse neen - geen verwerping van de idee van de unie van volkeren maar wel van het huidige project, en dat in naam van een aantal waarden - hun werk verder moeten zetten om de zaak uit te leggen, ervoor te sensibiliseren en op te roepen tot waakzaamheid. Er is een verhaal dat men ons nooit vertelt. Tussen de val van de Berlijnse muur en de intrede in de Europese Unie hebben de experts van de EU, het IMF en de wereldbank er alles aan gedaan om te ontmantelen wat goed was in die landen. Op het vlak van onderwijs, gezondheidszorg, gelijkheid tussen man en vrouw bestonden daar formidabele dingen. Maar men heeft er voor de uitbreiding alles aan gedaan opdat niets positiefs zou kunnen worden toegekend aan het vroegere regime. Ze hebben er een basis gelegd, die binnen de maatstaven van het neoliberalisme, veel geavanceerder is dan die van het oude Europa. Men is er veel verder gegaan op het vlak van de minimumstaat. We kunnen dus zeggen dat doorheen de uitbreidingsprocedure het objectief erin bestond om verder ongelijkheden te creëren om zo een eind te kunnen stellen aan wat we het Europees sociaal model noemen: op het patronaat zouden die landen, waar er geen milieureglementering is noch sociale regulering, en waar het recht op arbeid volledig is geschrapt, een enorme aantrekkingskracht uitoefenen. Denkt u dat een verenigd Europa het VS-imperium zou kunnen tegenhouden? Ik heb de campagne met enorme emoties beleefd. Wanneer ik door de collectieven voor het linkse neen werd uitgenodigd, zag ik, of het nu in het gebouw van de communistische partij was of elders, militanten van de LCR, de PCF, Attac en een hele reeks ongeorganiseerde militanten die samenwerkten. En wat vooral schitterend was: die mensen gingen samen affiches plakken van de LCR, de PCF en de oproep van de 200! Dat is waarop we zaten te wachten! Dat we een einde stellen aan wat ons verdeelt. De argumenten die gebruikt werden om het Europees Grondwettelijk Verdrag in vraag te stellen, hebben een eenheid gecreëerd. We hadden allemaal hetzelfde discours. Wat de mobilisaties betreft, ik hoop dat ze sterk zullen zijn, want dat hebben we echt nodig! We moeten ons ervan bewust zijn bijvoorbeeld, dat er kolossale druk wordt uitgeoefend door de Britten om Bolkestein erdoor te krijgen, opdat men geen of toch geen offensieve amendementen zou indienen, zodat de tekst realiteit zou worden voor 31 december. Als de mobilisaties sterk zijn, helpt dat om radicalere amendementen door te voeren. Dan kan wat ik de slappe buik van het Europees parlement noem, een deel van de socialistische groep, in de ene dan wel de andere richting overhellen. En dan kunnen we er ook op hopen dat een aantal ideeën van Blair op het vlak van het sociaal Europa er niet door komen. Ik denk dat dit Brits voorzitterschap een beslissend moment is die we niet mogen laten passeren en waartegen we ons enkel kunnen weren door goed te mobiliseren. JENNAR (R.M.), Europe, la trahison des élites, Fayard, Parijs, 2004, 247 p. |
Europa :
Sébastien Brulez :
18-10-2006 | Arbeiders runnen zelf hun bedrijf in Venezuela |
5-04-2006 | Venezuela: technologische revolutie |
7-03-2006 | Asbest doodt! |
25-02-2006 | Starflam: Rap als klankbord van de sociale bewegingen |
9-11-2005 | Een liberaal plan zonder de liberalen |