Meer sociale zekerheid = minder verrechtsing |
![]() |
![]() |
![]() |
Geschreven door | op woensdag, 10 november 2004
Hoe moeten we het Blok bestrijden? Door juridische procedures te beginnen tegen de partij? Een vrijspraak voor het Blok zou een echt probleem zijn. Maar een veroordeling evenzeer: in dat geval zou de partij wat cosmetische veranderingen doorvoeren en zich zo aanvaardbaar proberen te maken. Meer dan ooit moeten we de politieke posities van extreem-rechts als zodanig bekampen, met of zonder veroordeling. Dat kan door mensen te winnen voor een sociaal, links project dat een oplossing biedt voor de problemen die mensen echt belangrijk vinden: hun job, hun pensioen, hun gezondheid. Een grootschalig onderzoek van het instituut Siren in acht Europese landen wees de toenemende onzekerheid op de arbeidsmarkt aan als hoofdoorzaak van de opkomst van extreem-rechts. Als we de voedingsbodem van het Blok willen wegnemen, moeten we af van die sociale onzekerheid. En dat veronderstelt een breuk met de neoliberale politiek die daarvan de oorzaak is. Voor het cordon sanitaire, tegen het neoliberaal cordon! Het cordon sanitaire moet absoluut behouden blijven. Eenmaal aan de macht zou het Blok immers fel kunnen besparen in buurtwerking en sociale voorzieningen en zo een ravage aanrichten. De facto is het cordon echter verworden tot een neoliberale eenheidsworst, een ‘neoliberaal cordon’ van ‘alle democraten tegen het Blok’, die samen een politiek blijven voeren van privatiseringen, liberaliseringen, bezuiniging. Om het Blok écht te kunnen bestrijden, mogen de sociale bewegingen en de linkerzijde zich niet door dat neoliberaal cordon laten gijzelen, maar moeten ze een eigen project naar voor schuiven om de stemmers van het Blok terug te winnen!
En wie moet deze eisen betalen? Volgens het Blok zijn migranten of werklozen profiteurs. Zij begrijpen niet dat de échte profiteurs de aandeelhouders van de grote bedrijven zijn. Zij strijken grote winsten op, zonder ook maar iets bij te dragen aan de reële productie. Het aandeel van de lonen, inclusief sociale bijdragen, in de toegevoegde waarde daalde in België van ongeveer 78 % in 1980 naar 69 % rond de milleniumwisseling. De werkende mensen moesten inleveren, terwijl de winsten stegen! En wat zien we? Deze winsten worden niet opnieuw geïnvesteerd om zo jobs en economische groei te creëren, maar worden opgeconsumeerd door de aandeelhouders of verdwijnen in de financiële sfeer. Het is dus perfect mogelijk de patronale bijdragen aan de sociale zekerheid te verhogen in plaats van te verlagen, en dat ten koste van de dividenden van de aandeelhouders, en niet van de investeringen. Daarenboven is België één van de enige landen in Europa zonder vermogensbelasting! Nochtans zou zo’n belasting het nodige geld kunnen opbrengen om de openbare diensten fors uit te breiden. |
Documenten SAP :
SAP :