De Post: privé-eigendom | |||
Geschreven door | op maandag, 06 februari 2006
Was het tijdens het congres van de PS in Flémalle? Ik verkocht Rood aan enkele congresgangers, collega's van in de vakbond. Een zekere Di Rupo stelde er zijn "strategische consolidatie van openbare ondernemingen" voor. Volgens mijn kameraden had Di Rupo een duidelijk onderscheid gemaakt tussen deze strategische consolidatie en de zuivere privatisering, wat toch haaks zou staan op de socialistische ideeën. Ik heb geprobeerd hen te waarschuwen: waar gaan we naartoe? In 1981 deed Di Rupo de wet stemmen over de verzelfstandigde overheidsdienst en de publiekrechtelijke naamloze vennootschap. De bal was aan het rollen. Consensus Een openbare onderneming zoals de Post of de spoorwegen privatiseren houdt heel wat meer in dan een simpele transactie van een staatseigenaar naar de privé. Het heeft zijn weerslag op de werkomstandigheden, de mobiliteit, de koopkracht van de werknemers, de interne democratie. De transactie is het sleutelelement van de privatisering. Verschillende banken zijn betaald geweest om de Post op haar "juiste" waarde te schatten en kopers te vinden. De keuze van de koper was gemakkelijk. M. Thys, de huidige manager van de Post is een oude medewerker van CVC Capital Partners, een groep kapitalisten met zetel in Londen. Zij hadden al 22% van de Deense post gekocht toen M. Thys medewerker was van CVC Belgium en manager van de Post. Was de teerling toen al geworpen? Neen, de Deutsche Post en een consortium van een Franse en de Nederlandse TPG-groep waren ook kandidaat. Na lang nadenken besloten de heren bankiers dat de onderneming ongeveer evenveel waard was als haar sociaal kapitaal, namelijk 600 miljoen euros. Toch wel raar als je weet dat de Deense post - kleiner dan de Belgische - op 1000 miljoen euros geschat wordt. Ook raar als je weet hoeveel de Belgische Post waard is enkel aan eigendom in vastgoed. Volgens de boekhoudkundige regels die de Post gebruikte, werd dit patrimonium geschat op haar aankoopwaarde: 470 miljoen euro volgens het jaarrapport van 2004! Als dit patrimonium zou worden opgewaardeerd aan de huidige marktwaarde, zou dit bedrag heel wat hoger liggen. De bank schatte de waarde van de helft van de aandelen van de Post min één op 300 miljoen euros. Maar toen kwamen de kabinetten Vande Lanotte (SPa) en Reynders (liberalen) met een geniaal voorstel op de proppen: de staat had een schuld van 300 miljoen euros aan de Post en in plaats van die schuld te betalen werd die uit de boekhouding geschrapt. Maar het sociaal kapitaal vermindert ook met evenveel en komt dus op 300 miljoen euros. Het bedrijf CVC moet dan slechts 150 miljoen euros betalen voor de aankoop van de helft van een bedrijf dat minstens 1 miljard euro waard is… De eersten die zullen moeten betalen zijn de werknemers van de Post. De Post is een zeer arbeidsintensieve onderneming: de laatste kilometers die een brief aflegt is dikwijls in handen van iemand te voet. De Post heeft reeds een eerste oplossing in petto: het massaal uitbesteden aan "valse" onafhankelijke filialen als Taxipost en Deltamedia. Dat staat haaks op de sociale wetgeving, maar het is conform met de praktijk van de concurrentie. De overdracht van alle "kleine pakjes" van de Post naar Taxipost wordt bestudeerd. Dat zou enkele honderden werkplaatsen kunnen kosten. De tweede variante is Georoute 2: door de werkmethodes te verstrengen wil de directie een duizendtal werkplaatsen schrappen en de arbeidsdruk verhogen. Een voorstel wordt bestudeerd waarbij de huidige contracten van onbepaalde duur worden omgevormd tot contracten van bepaalde duur zoals reeds het geval is in Nederland. Nu reeds worden mensen aangeworven met een "reactiveringscontract": drie keer zes maanden werken en dan… terug aan den dop. Het functionarisstatuut van de postbeambte zal zo snel uitgehold zijn. Een vierde maatregel is het opzetten van postdiensten in winkels, stations, in gemeenteadministratie, maar be-diend door personeel dat niet van de Post is. En het sluiten van de helft van de postbureaus in heel het land, zowat 650, wat neerkomt op het verlies van een duizendtal jobs. Als je alles optelt, verliezen zowat 4000 mensen hun job in de twee volgende jaren. Hoe is het mogelijk dat het personeel niet reageert voor het te laat is? Het godendrankje dat de bedrijfsleiding in de koffie van de postbeambtes heeft gegoten noemt: vakbondsbureaucratie. Zij aanvaardt de plannen op voorwaarde dat de bedrijfsleiding haar erkent als "onderhandelaar". De vakbondsleiding voert een politiek op korte termijn: ze laat lokale of zelfs regionale stakingen toe zoals die van 12 december jl. in Luik en Charleroi. Doel hiervan is een onderhandelingspositie te behouden en toch een uitlaatklep te geven aan de strijdbaardheid van de werkmensen. Maar ze blokkeert de uitbreiding van de acties en het formuleren van duidelijke doelstellingen. De strijd wordt gekanaliseerd om haar onderhandelingspositie met het patronaat en regering te versterken. Dat de vakbondsbureaucratie de tak doorzaagt waarop ze zit, deert haar niet. Dat zal een zorg wezen voor de volgende generatie bureaucraten en voor "de tak die ze aan het doorzagen zijn": 40.000 postbeambten die hen tolereren bij gebrek aan een geloofwaardig alternatief. Als het openbaar vervoer van de reizigers - trein, tram, bus, taxi - een groot deel van de mobiliteit realiseren van de personen, dan realiseert de Post het transport van brieven en kleine pakjes. Terwijl de Post tot nu toe opteerde voor transport via betrouwbare en regelmatige posttreinen - de oplossing voor de toekomst -, heeft ze nu de keuze gemaakt om "alles via de weg" te transporteren. Sorteercentra bouwen kort bij autowegen is een korte-termijnvisie. Binnen 5 à 10 jaar zullen er terug sorteercentra nodig zijn kort bij spoorwegen. Koopkracht De Post als openbare dienst functioneert over het algemeen volgens het principe: een gebruiker = een gebruiker. Maar De Post n.v. zal functioneren volgens de burgerlijke democratie: een euro = een euro. Resultaat: een Post met verschillende snelheden. De post van ondernemingen zal systematisch voor 9u. 's morgens geleverd worden via speciale minibusjes. De gewone burger wordt daarna bediend, behalve de kranten. De krantenuitgevers eisen dat de dagbladen zeer vroeg geleverd worden. De discriminatie is nog meer voelbaar op vlak van de verzending. Grote gebruikers, zoals leveranciers van water, gas, electriciteit en telefoon, en de banken betalen een speciaal tarief dat ver onder de 50 centiemen ligt die Jan met de Pet betaalt voor zijn dringende verzen-ding. De rijken en hun ondernemingen zien hun kosten zo betaald door de anderen. Dit is het omgekeerde mechanisme dan wat we tot nu toe kenden. Tot nu toe verzoop de brief van de gewone staatsburger tussen de post van de ondernemingen en verkreeg dus hetzelfde tarief. Dat was het voordeel van een openbare dienst. Nu wordt die tendens omgekeerd. (1) Cijfers van Sandrine Vandendooren in La Libre Belgique van 11/11/2005, niet weerlegd door De Post bij ons weten. |
Sociaal-Syndicaal :