Sociaal-democraten likken hun wonden (2): Onveilig gebruik van thema veiligheid | |||
Geschreven door | op dinsdag, 11 juni 2002
Maar over welke onveiligheid hebben ze het dan? De onveiligheid die rechts en uiterst-rechts zo beklemtoont, de criminaliteit. Niet de criminaliteit van de grote georganiseerde misdaad en haar financiële delinquentie die de maatschappij zo erg treft. Nee, want dat levert geen stemmen op, terwijl een kritiek daarop enkele mechanismen van het kapitalisme (zoals het bankgeheim) in vraag zou stellen. En dat is niet de bedoeling van uiterst-rechts. De partijen van het zogenaamde «centrum-links » gaan echter ook niet in op die criminaliteit. Ook zij hebben het vooral over straatcriminaliteit als ze het over onveiligheid hebben. Maar waarom hebben die partijen het niet over de toch de toenemende sociale onveiligheid? Dat is de logische vraag die Emilio Gabaglio, secretaris-generaal van het Europees Vakverbond (EVV) stelde na de verkiezingen in Frankrijk. Het antwoord ligt jammer genoeg voor de hand: omdat die partijen als regeringspartijen zelf de sociale onveiligheid doen toenemen. Dit is in feite een schuldbekentenis van de Franse sociaal-democratie in het bijzonder en de Europese in het algemeen. Als regeringspartijen hebben de sociaal-democraten in het kader van de «modernisering » van de economie en van het op peil houden van het “mededingingsvermogen” (competiviteit) het hunne bijgedragen tot de toenemende sociale onveiligheid. Integendeel, die regeringen hebben zonder uitzondering de wereld van de arbeid onveiliger gemaakt. Bij precaire toestanden denken we in de eerste plaats aan de vele miljoenen werklozen in de EU. Het is alsof we ons moeten neerleggen bij een zeker (hoog) niveau van werkloosheid, er wordt niet meer bij stilgestaan dat massale werkloosheid een permanent gegeven is, zeker als we daar al de mensen bijnemen die blijvend uit de statistieken worden weggemoffeld. Werkloosheid en de dreiging met werkloosheid is een machtig wapen in handen van het patronaat, het jaagt de mensen die wel werk hebben angst aan om ook werkloos te worden, zodat het aantal arbeiders en bedienden dat ermee te maken heeft, veel groter is dan alleen maar de werklozen zelf. In Frankrijk weten ze best sinds de massale afdankingen bij Danone dat verbetering van de “mededingingskracht” ook bij zeer winstgevende bedrijven tot massale ontslagen kan leiden. Het gevoel van werkzekerheid wordt niet alleen daardoor ondermijnd. Er zijn ook nog de groei van de interim-arbeid en het toenemend aantal arbeidscontracten van beperkte duur. Ook bij ons in België trachten ze weer het stelsel van de stagecontracten te “valoriseren”, d.w.z. jongeren die gratis gaan werken, zogenaamd om te leren, meestal om te leren hoe ze worden uitgebuit. Bovendien schermen de patroons, daarin gesteund door die regeringen, met de groeiende noodzaak voor hun personeelsleden om zich te scholen, om flexibeler en polyvalenter te zijn. Wie in die wedren achterblijft, zal moeten afhaken. Het is een prachtig voorwendsel om oudere werknemers, die meestal duurder zijn, de laan uit te sturen. Daarnaast jaagt men de mensen voortdurend angst aan met het spookbeeld van de pensioenen die niet meer zullen kunnen worden uitbetaald. Er zal langer moeten worden gewerkt, vertellen de regeerders terwijl er miljoenen jonge werklozen zijn. Hetzelfde kan worden gezegd van ‘Europa’ (de Europese Unie, EU) dat al jarenlang aandringt op grotere ‘liberalisering’. De sociaal-democraten spelen daarin vaak een vooraanstaande rol, kijk maar naar de ijver die Karel Van Miert in dat verband aan de dag legde. Dat soort sociaal-democraten weende om de sluiting van Renault in Vilvoorde, ze stellen patroons aan de kaak die met zakken vol winst mensen ontslaan (Danone). Maar ze voeren een beleid dat de macht van die patroons vergroot. Vandaar dat rechtse populisten het zo gemakkelijk hebben om “Europa” als een boeman af te schilderen, omdat zoveel mensen inderdaad het gevoel hebben dat Europa hun zekerheden ondermijnt. Het is niet alleen een gevoel, het is ook zo. “In Frankrijk was de onveiligheid hét thema van de verkiezingscampagne. Ik kan dat begrijpen, maar waarom heeft men de sociale onveiligheid niet naar voor geschoven? Het Europees Vakverbond, het EVV, heeft al lang gewaarschuwd tegen de voorrang die de markt en de monetaire politiek krijgen. De Europese Unie moet nu het geweer van schouder veranderen en ingaan op de concrete bezorgdheden van de mensen. Kunt ge u voorstellen dat we hard moeten knokken hebben om eind 2000 op de top in Nice de sociale rechten in het handvest van de basisrechten te krijgen? Dat is waanzin; we zijn het noorden kwijt”, zegt Gabaglio van het EVV. Maar daar gaat het niet om. Wat we hier vaststellen is de mislukking van een reformistisch sociaal-democratisch beleid tegenover de kapitalistische mondialisering. De fameuze “derde weg” is een korte impasse. Indien dat beleid van werkonzekerheid, van sociale onveiligheid wordt voortgezet, zal de angst groeien. En het is mede die angst waar uiterst-rechtse groepen, van klassieke fascisten tot ‘moderne’ populisten, garen van spinnen met hun campagnes rond onveiligheid. De onveiligheid waar zij het over hebben, de straat- en huiscriminaliteit, komt bovenop die toenemende sociale onveiligheid waarover regerend links niet spreekt. Als uiterst-rechts dat thema dan in de campagne werpt, denkt links ineens aan meer blauw op straat. En zo wordt het thema onveiligheid verengd tot de “kleine criminaliteit” - terwijl over de grote, die van de georganiseerde misdaadbenden en hun hooggeplaatste vrienden en hun fiscale paradijzen (waaronder Gibraltar en de Britse Kanaaleilanden, Tony Blair!) - wordt gezwegen. |
30-06-2002 | Sociaal-democraten likken hun wonden (3): Hoe laag kunnen ze ... | 13-05-2002 | Sociaal-democraten likken hun wonden: Naar links of verder n ... |
Europa :
Freddy De Pauw :
24-09-2013 | FN bezet centrum Franse politiek |
21-08-2013 | Xenofobie troef in Moskou |
15-08-2013 | Egypte, een coup als geen ander |
6-08-2013 | Hoe Berlusconi "links" meesleept |
8-07-2013 | Vaticaanse bank blijft stinken |