Agenda

Geen geplande activiteiten.

Populair

Franse regionale verkiezingen: uppercut voor Chirac en Rafarin PDF Print Email
Geschreven door David Dessers op woensdag, 28 april 2004
De jongste regionale verkiezingen werden een totaal debacle voor regerend rechts. De UMP van Chirac en Rafarin haalde in de tweede ronde slechts 36% van de stemmen. De PS rukte in alliantie met groenen en communisten op naar 50% van de stemmen. Met deze uitslag hebben de Fransen dan ook in de eerste plaats de rechtse besparingspolitiek van Rafarin willen afstraffen. Het extreem-rechts Front Nationale blijft zeer sterk, met 13% van de stemmen in de tweede ronde. De trotskistische kartellijst van LO en LCR (zusterpartij van de SAP) raakte niet door de eerste ronde. De lijst haalde wel 5% van de stemmen, wat wil zeggen dat opnieuw méér dan een miljoen mensen hun stem gaven aan revolutionair links. En dat blijft enorm. De peilingen deden onze kameraden van de LCR eventjes zweven. Uit een rondvraag enkele maanden geleden bleek immers dat 20% van de kiezers niet uitsloot om op de kartellijst LCR-LO te stemmen. Dat was overigens niet echt verwonderlijk. Samen (maar met twee verschillende lijsten) haalden LO en LCR bij de presidentsverkiezingen al méér dan 10% van de stemmen. Hoe moeten we die 5% dan inschatten?

Ten eerste moet er even aan herinnerd worden dat er bij deze verkiezingen een kiesdrempel gold van 10%. Ontzettend hoog is dat en dat speelt, zoals we ook bij ons zien, steeds in de kaart van de grotere partijen. We voegen eraan toe dat de presidentsverkiezingen voor LO-LCR steeds de meest gunstige zijn. Je schuift als partij één kandidaat naar voor, waarop heel Frankrijk een stem kan uitbrengen. Bij regionale verkiezingen moet je sterk regionaal ingeplant zijn en beschikken over sterke regionale figuren. In plaats van één sterke kandidaat heb je dan nood aan een heel leger van goede kandidaten. Nu heeft de LCR zich de jongste jaren sterk lokaal verankerd, met een verdubbeling van het aantal militanten. Toch blijven regionale verkiezingen een moeilijkere opdracht voor LCR en LO.

Belangrijkste vaststelling is dan ook dat LCR en LO hun electoraat weten te houden, bijvoorbeeld ten opzichte van de Europese verkiezingen van 1999. Revolutionair links in Frankrijk is een politieke blijver die uitgegroeid is tot een echte factor van politiek belang. Opnieuw gaven méér dan één miljoen Fransen hun stem aan revolutionair links. Dat is een ontzettend goede prestatie, al deden de peilingen dan hopen op méér.

De hoofdinzet van de verkiezingen in dit geval was het afstraffen van de regering Rafarin, politiek bondgenoot van president Chirac. In dergelijke situatie is het ook klassiek dat de sociaal-democratie door de massa's van de mensen als efficiënter wordt beschouwd om rechts te wippen. In welke mate deze stemming ook een vernieuwde steun betekent aan de vroegere gauche-plurielle zal de toekomst uitwijzen. Vandaag is er in Frankrijk een links-rechts-strijd aan de gang. Eens de linkerzijde het laken weer naar zich toe kan trekken, zal er opnieuw een debat ontstaan over welke poltiek die linkerzijde moet voeren. En het is precies omwille van de neoliberale politiek van de regering Jospin dat revolutionair links uitgroeide tot wat het vandaag is.

LO en LCR gaan in alliantie naar de Europese verkiezingen. Het ziet er naar uit dat het kartel haar score van 1999 zal kunnen herhalen. Maar of die score ook zal volstaan om opnieuw verkozenen te halen is wat anders. Ook in Frankrijk werd er inmiddels geprutst met de kieswetgeving. Kiesdrempels zijn een te verleidelijk middel om de opkomst van kleinere en vooral radicalere politieke stromingen te breken.

De score van het Front National tenslotte blijft zeer verontrustend. In de eerste ronde haalde het FN 16% van de stemmen. In de tweede ronde zakte die score tot 13%. Enkele jaren geleden leek de partij van Jean Marie Le pen op apegapen te liggen na een enorme scheuring. Vandaag toont ze zich opnieuw sterker dan ooit. Des te meer werpt zich de vraag op welke politiek de linkerzijde moet voeren om zowel rechts als extreem-rechts te bekampen. En dat kan enkel maar een anti-neoliberale en antikapitalistische politiek, als je het ons vraagt.

Naar boven