Aznar en andere leiders van steen PDF Print Email
Geschreven door Freddy De Pauw op zaterdag, 29 maart 2003
« Ik heb dikwijls de indruk, mijnheer de regeringsleider, dat we niet meer te maken hebben met politici in de klassieke betekenis van  het woord, maar met vochtige stenen muren met een misselijkmakend gebrek aan gevoelens ». Die zin komt uit een tribune verschenen in de Spaanse krant El Pais van rechter Baltasar Garzon die wereldbekendheid kreeg met zijn aanklacht tegen o.a. Pinochet. Garzon richt zich tot Jose Maria Aznar, premier van Spanje en onvoorwaardelijke bondgenoot van de Amerikaanse haviken.

‘Stop, José Maria Aznar’, luidt de boodschap van Garzon die in bijzonder scherpe bewoordingen de politiek van Aznar en  compagnie aanklaagt. Wat bezielt iemand als de Spaanse premier om in te gaan tegen de overweldigende meerderheid van de Spanjaarden ? « Ik herinner me niet ooit zoveel cynisme te hebben meegemaakt bij politici die niet aarzelen de media te manipuleren, die de mensen trachten in verwarring te brengen door te schermen met hun veiligheid, terwijl ze de mensen bombarderen met leugens en halve waarheden ». Basta ya, het is genoeg, schreeuwt Garzon het uit.

Garzon heeft het over de strijd die moet worden gevoerd tegen het geweld van regeerders die elke dag blijk geven van hun misprijzen voor degenen die hen hebben gekozen. En dat allemaal in naam van een nachtmerrie die opgezet is door een van  hen. De parlementsleden van uw partij (de rechtse Partido Popolar) volgen u blindelings, maar uw partijmilitanten en kiezers zijn erg bitter gestemd, zegt Garzon aan Aznars adres. 

Waarom doet Aznar zoiets? Is het omdat Washington hem zou beloofd hebben dat Spanje dan kan worden opgenomen in de exclusieve club van  de G8 (dan G9) waarvan de Fransen, Italianen, Duitsers, Britten en Russen deel uitmaken? Aznar is bij de verkiezingen volgend jaar gene kandidaat-premier meer, hij moet zich niets meer aantrekken van de keizers, wat al duidelijk bleek met zijn aan pak van de milieuramp na het zinken van de Prestige.

Garzon : « Bent u gedreven door de ambitie erkend te worden als een  groot staatsman? Is het om het terrorisme te bestrijden? Ik schend zeker het beroepsgeheim niet als ik zeg dat daar geen enkel bewijs voor is… Om de mensenrechten te doen eerbiedigen? Saddam Hoessein heeft die op grote schaal geschonden. Maar waarom dan niet praten over de grove schendingen die de Amerikanen begaan tegenover de gevangenen op hun basis van Guantanamo, in de VS zelf, in Afghanistan en Pakistan… De massavernietigigingswapens met een oorlog elimineren? Dat argument is kinderachtig. Het enige dat die oorlog meebrengt is het kelderen van de internationale legaliteit, terwijl het integristisch terrorisme zal toenemen. » 

Het zijn slechts enkele korte en ingekorte citaten uit een lange weldoordachte tekst die vooral onderstreept hoe leiders die de mond vol hebben over democratische waarden die moeten verdedigd worden, die waarden verkrachten door geen enkele rekening te houden met wat de eigen bevolking wil. Wat voor Aznar geldt, gaat evenzeer op voor Blair, Berlusconi en zoveel andere Europese regeringsleiders die het Amerikaans imperialisme voorrang geven op de wil van de eigen bevolking.

Naar boven