Er bestaan eigenlijk twee
soorten oplossingen voor het
klimaatprobleem. Ten eerste een oplossing
waarbij de mondiale elite het voortouw neemt
en de omschakeling op haar manier
organiseert. Dit zal niet zonder slag of
stoot gebeuren, gezien heel wat economische
sectoren mee de belangen van CO2-gelinkte
industrie te verdedigen hebben.
Toch tonen figuren als Al
Gore, Tony Blair of zelfs Arnold
Schwarzenegger aan dat ook binnen de
economische en politieke elite het probleem
ernstig genomen wordt. Een totale
destabilisatie van de maatschappelijke orde
zou immers ook directe gevolgen hebben voor
de multinationals en de politieke heersers.
Als je het echter aan hen
overlaat zou dit wel eens kunnen betekenen
dat de rijkste landen zichzelf trachten te
beschermen tegen de ergste gevolgen van de
klimaatverandering, terwijl de grote
meerderheid van de wereldbevolking de prijs
zou betalen. Wedden dat voor hen de
bescherming van Manhattan belangrijker zal
blijken dan de bescherming van de grote
steden in het Zuiden. Als men binnen de
geïndustrialiseerde landen blijft werken
volgens de neoliberale recepten dan dreigt
ook daar de rekening volledig doorgeschoven
te worden naar de werkende mensen, via
allerhande taksen en een verhoging van de
energieprijzen.
Wij willen, net een
sociale en solidaire aanpak van het
probleem. Zo niet dreig je in een situatie
te komen waarin de sociale strijd en de
ecologische strijd opnieuw lijnrecht
tegenover elkaar worden geplaatst. En dit
terwijl het probleem van de klimaatwijziging
niet enkel een ecologisch probleem maar in
even sterke mate een sociaal probleem is.
We hebben dus een breed
sociaal draagvlak nodig om de strijd aan te
vatten voor een sociale oplossing voor het
probleem. Links moet het initiatief in
handen hebben, niet de rechterzijde...
