Soms hoor je cynische knorpotten wel eens beweren dat het toch niet mogelijk is om iets te veranderen. Moeten we onze armen dan maar laten zakken en niets meer ondernemen?

Het is helemaal niet onmogelijk om de wereld te veranderen. De arbeidersbeweging ontstond in de loop van de 19de eeuw en voerde al die tijd ononderbroken actie voor sociale verandering. Tijdens de 20ste eeuw hebben we via sociale en politieke strijd ontzettend véél kunnen veranderen. Er is algemeen enkelvoudig stemrecht gekomen, al hebben de vrouwen daarop moeten wachten tot na de tweede wereldoorlog! En we hebben via strijd bijvoorbeeld ook de sociale zekerheid kunnen opleggen aan de kapitalistische klasse.

Linkse opgang

Vandaag zien we in Latijns-Amerika een enorme opgang van linkse bewegingen en in een land als Venezuela zet de regering onder druk van een massale volksbeweging zelfs de koers in richting socialisme: natuurlijke rijkdommen worden terug afgenomen van de private multinationals en bedrijven worden gecollectiviseerd en bestuurd door de werknemers zelf. Net als gisteren is het vandaag dus mogelijk om de wereld te veranderen.

En dat is heel hard nodig want sinds de jaren 80 trachten onze regeringen belangrijke sociale verworvenheden die we opgebouwd hadden, terug af te breken. En wat meer is: ze doen dat zo'n beetje overal in de wereld, via internationale instellingen als IMF, Wereldbank of WTO. Bij ons zien we hetzelfde gebeuren. De Europese Unie trekt helemaal die neoliberale kaart.

Samen sterk

Gelukkig zien we ook verzet. Sinds 1999 duiken anderglobalistische bewegingen overal ter wereld op om zich te verzetten tegen de neoliberale afbraakpolitiek die de wereld teistert. Vakbonden voeren ook in ons land strijd tegen plannen als het generatiepact etc. Milieubewegingen voeren acties voor de vrijwaring van het milieu en tegen klimaatverandering. Mensen zonder papieren organiseren zich en eisen een waardig leven. Anti-oorlogsactivisten komen in de hele wereld op straat tegen de oorlogspolitiek van Bush, Blair en alle andere stokers. Als al deze bewegingen, die in feite allemaal botsen met de heersende neoliberale politiek, de handen in elkaar zouden slaan en samen een vuist zouden maken, dan zou de wereld er al een heel stuk anders kunnen uitzien. Samen sterk!

Maar er is meer nodig. We hebben niet enkel sterke sociale bewegingen nodig. We hebben ook politieke instrumenten nodig om de maatschappij van koers te doen veranderen. In heel Europa ontstonden tijdens de voorbije jaren nieuwe linkse partijen die vaak met succes het neoliberalisme en het kapitalisme bekampen. In Frankrijk nam Olivier Besancenot, lid van onze zusterorganisatie LCR, deel aan de Franse presidentsverkiezingen en wist op basis van een klaar en duidelijk antikapitalistisch programma 1.500.000 kiezers te overtuigen, wat toch al méér  dan vier procent van de stemmen is. Ook in België is er nood aan een linkse partij die echt mee speelt. Zo'n partij wil de SAP, samen met anderen, opbouwen.

Dweilen met de kraan open

Binnen het kapitalisme kan je strijden voor een betere herverdeling, voor meer rechten, voor rechtvaardige milieumaatregelen en noem maar op. Maar toch blijft het binnen het kapitalisme altijd een beetje dweilen met de kraan open. Daarom is het nodig om ook te vechten tegen het systeem zelf. Daarvoor heb je echter  een revolutionair-socialistische organisatie nodig. Een organisatie van goed gevormde politieke militanten die aan de kar kunnen trekken van sociale strijdbewegingen en die samen met anderen een antikapitalistische koers voor deze bewegingen kunnen bepleiten. Een organisatie van mensen die heel bewust vechten voor een eco-socialistische, zelfbeheerde wereld. De SAP is zo'n organisatie en maakt deel uit van een revolutionaire wereldbeweging, de Vierde Internationale. Met afdelingen op de vijf continenten en in wel vijftig verschillende landen ter wereld, kunnen we ook op mondiaal vlak mee het voortouw nemen in die strijd voor een andere wereld.